چگونه شغل والدین روی فرزندان تأثیر می‌گذارد؟
کدام‌یک از والدین شاغل نسبت به از‌دست‌دادن مسابقه فوتبال و تمرین‌های پیانو احساس گناه نکرده‌اند؟ طبیعی است که هنگام بروز تغییرات در برنامه محل کار یا سفر کاری ضروری نگران فرزندتان باشید.
جدیدترین فرصت‌های شغلی شرکت‌های معتبر را در صفحه آگهی استخدام ببینید.
اما کار ما بر زندگی فرزندانمان چه تأثیراتی دارد؟
جف گرینهاس (Jeff Greenhaus) از دانشگاه درکسل (Drexel) و من ارتباط کار و زندگی خانوادگی را بررسی کردیم و توضیح دادیم که چگونه این ۲ جنبه از زندگی متحد و دشمن هم هستند. با توجه به اینکه این روزها توجه شایانی به مشکلات بهداشت روان در جامعه خود داریم، باید به برخی از یافته‌ها درباره تأثیر شغل والدین بر زندگی کودکان نگاه تازه‌ای داشته باشیم. یافته‌های ما به توضیح تأثیر منفی حواس‌پرتی دیجیتالی «تکنو فرانس» والدین بر کودکان و اثرات ویرانگر استرس در کار بر زندگی خانوادگی کمک می‌کند.
بیشتر پژوهش‌ها درباره تأثیر اشتغال والدین بر فرزندان، کار مادران یا نبودن آنها، مدت‌زمانی که والدین در محل کار خود می‌گذرانند و زمان اشتغال والدین در طول زندگی کودکان است؛ با این حال، تحقیقات ما فراتر از مسائل زمان بود و افزون بر آن، به تجربه درونی کار نیز توجه داشت: ارزش‌گذاری پدر و مادر درباره اهمیت کار و خانواده، دخالت روانی کار در زندگی خانوادگی، هنگامی که از نظر جسمی با خانواده در خانه حضور داریم و درباره کار فکر می‌کنیم، میزان درگیری عاطفی در حرفه و اختیار و کنترل شرایط کار.
دریافته‌ایم که این جنبه‌های شغلی والدین با میزان بروز مشکلات رفتاری در کودکان، که شاخص‌های اصلی سلامت روان آنهاست، ارتباط دارد. ما آنها را با چک‌لیست رفتار کودک، استانداردی در ادبیات تحقیقات رشد کودک، که در تحقیقات دیگر در روان‌شناسی سازمان استفاده نشده است، اندازه‌گیری کردیم. متأسفانه تا به امروز، تأثیرات خاص تجارب کاری والدین بر سلامت روان کودکان در اولویت تحقیقات نبوده است؛ البته که باید باشد، زیرا می‌تواند پیامدهای مهم سلامتی را در بر داشته باشد. در اینجا برخی از نکات برجسته تحقیقاتمان را ذکر می‌کنیم:
دریافته‌ایم که زمانی که والدین خانواده خود را اولویت قرار می‌دهند، سلامت عاطفی فرزندان بسیار بالاتر است؛ همچنین هنگامی که والدین به کار خود به‌عنوان منبع چالش، خلاقیت و لذت نگاه می‌کنند، کودکان در وضعیت بهتری قرار می‌گیرند. جای تعجب نیست که هنگامی که والدین می‌توانند از نظر جسمی در کنار فرزندان باشند، وضعیت فرزندان بسیار بهتر است.
اگر پدران بیش از حد درگیر حرفه خود باشند، خواه ساعات طولانی کار کنند یا خیر، کودکان از خود مشکلات رفتاری نشان می‌دهند. تداخل کار و کنار خانواده بودن و اوقات فراقت، به‌طور مستقیم با مشکلات عاطفی و رفتاری کودک ارتباط دارد؛ از طرف دیگر، اگر پدر عملکرد خوبی داشته باشد و از کار خود احساس رضایت کند، احتمالا فرزندان وی مشکلات رفتاری به‌نسبت کمتری خواهند داشت.
از طرف دیگر، داشتن اقتدار و اختیار مادران در کار، به داشتن کودکانی سالم از نظر روانی کمک می‌کند. دریافتیم که اگر مادران در طول زمان کار نیز در جریان کارهای فرزندان خود باشند، تأثیر بسزایی بر فرزندان دارد؛ به‌علاوه، اختصاص‌دادن زمانی برای آرامش و مراقبت از خود با نتایج مثبتی برای کودکان همراه بود. مسئله مادر بودن و در خانه بودن نیست، بلکه کاری است که در اوقات فراقت و در منزل انجام می‌دهند. نبودن مادران در کنار فرزندان و رسیدگی به خود، هیچ تأثیر منفی‌ای بر فرزندان ندارد، اما مشغول‌بودن مادران به کارهای خانه سبب بروز مشکلات رفتاری در کودکان می‌شود.
نقش‌های سنتی والدین در حال تغییر است، اما هنوز هم زنان بیشتر بار روانی مسئولیت‌های والدین را به دوش می‌کشند. تحقیقات ما نشان داده است که صرف وقت برای مراقبت از خود، به‌جای کار اضافی در خانه، انرژی مادران را برای مراقبت از فرزندان افزایش می‌دهد و پدران زمانی بهتر می‌توانند تجربیات سالمی را برای فرزندان خود فراهم کنند که از نظر روان‌شناختی در کنار آنها باشند و شغلی داشته باشند که سبب افزایش احساس شایستگی و رفاه آنها شود.
خبر خوب این است که این ویژگی‌های زندگی کاری والدین تحت کنترل آنهاست و می‌توان آنها را تغییر داد. اختصاص‌دادن زمان برای مراقبت از کودکان، که با توجه به شرایط اقتصادی و صنعتی انجام‌دادن آن دشوارتر است، تأثیری بر سلامت روان کودکان ندارد. اگر به نحوه تأثیرگذاری شغل بر سلامت روانی فرزندان خود اهمیت می‌دهیم، باید بر میزان ارزشی که برای شغل خود قائل هستیم، تمرکز کنیم و روش‌های خلاقانه‌ای را که از نظر جسمی و روانی در دسترس فرزندانمان است، بررسی کنیم. لزوما نباید ساعات بیشتری را با آنها بگذرانید؛ همیشه «کیفیت» مهم‌تر از «کمیت» است.
با ساختن یک رزومه حرفه‌ای، برای استخدام در بهترین فرصت‌های شغلی اقدام کنید.
منبع: hbr.org
دیدگاه